Moja mama jest jak poranek
Jaśniejąca od świtu do świtu
Nawet nocka nie zrywa z niej blasku
Gdy cichutko coś robi przy małym świeczniku
Gdy wyciąga swe dłonie to wiemy
Ze dobroci garść pełną w nich trzyma
I jak ziarno na pola spragnione
Rzuca wszystkim -
czy wiosna, czy lato
czy jesień, czy zima
Z lwią odwagą i sercem baranka
jak kokoszka pisklęta swe chroni
I z urodą wykwintną jak łania
Domowego ogniska wciąż broni
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Tadeusz
Nie wszyscy muszą rodzić się ze skrzydłami, ale każdy powinien mieć u ramion specjalny zaczep, do którego Wszechświat podepnie skrzydła, by ...
-
Ile razy można żegnać się na zawsze, kruszyć serce, mielić je na drobny mak? Łzy z oczu już nie płyną, ciśnienie w skroniach wraca do ...
-
Nie wszyscy muszą rodzić się ze skrzydłami, ale każdy powinien mieć u ramion specjalny zaczep, do którego Wszechświat podepnie skrzydła, by ... -
Dlaczego duszo moja tak często łzami się zalewasz? Udręczona latami szarymi nie potrafisz wznieść się ponad to wszystko Ciężar łez trzyma ci...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz