Zabierz mnie Poezjo do krainy
Tej wymalowanej na obrazie
W której spokój jak powietrze
jest przejrzysty
W której cisza śpiewa
w radosnej ekstazie...
Posadź mnie pod płotem
malwami obsianym
Pokaż jak muzyka nad łąką się tworzy
I gdy będę patrzeć jak zaczarowana
Ty mi wzrok prawdziwy
na piękno otworzysz...
Uczul mnie Poezjo
Bym w drobiazgach zwykłych
Potrafiła ujrzeć prostotę czarowną
Zamieniła piękno zdjęte w barwach czystych
Na splot marzeń
Na grę słów wymowną...
Jak żniwiarka zbiorę z pejzażu pokłosie
Dla głodnego piękna
zostawione przecie
Pełną naręcz dobra, ciszy i spokoju
W snopki ciepłe zwiążę
I rozdam po świecie....
5 komentarzy:
Reniu!
Wiersz oceniam po przesłaniu jakie niesie oraz po sile emocji mego ducha. To wszystko jest, powiem więcej fantastyczny wiersz. Cały blog to rozkosz i uczta dla duszy.
Pozdrawiam
Maciej
Jestem wzruszona.....
Dziękuję :))))
Trafne określenie z tą ucztą dla duszy :)
:)
Rozpieszczasz mnie:)
Tak zwany "rozpieszczacz motywacyjny".
Prześlij komentarz