Lubię przeglądać się w Twoich oczach
Jestem w nich taka fotogeniczna
Błyski radosne igrają ze światłem
Czuję się śliczna…
Niebo tak szczelnie mgłą otulone
Gdy nań ciekawie spozierasz
Zdziera szarości mokrą osłonę
W tęczę ubiera…
Morze wzburzone fal pianę toczy
W ogromie gniewu sinieje
Żywioł ogarniasz spojrzeniem swoim
Ucisza się…łagodnieje…
Czasem zwyczajnie z babskiej natury
Kapryszę tak od niechcenia
Ty zerkniesz tylko tym swoim wzrokiem
Uśmiech mnie opromienia…
Patrzę w te oczy, zaczarowane
I widzę w nich niebo i morze
A gdy otulasz mnie czułym wzrokiem
Polarne widzę zorze…
4 komentarze:
Reniu...czy ja Ci już kiedyś mówiłam,że przepięknie piszesz? tak? to powiem to jeszcze raz...PRZEPIĘKNIE!!!
buziaczki :)
Justynko....rozpieszczasz mnie :))))
A czy ja Ci mówiłam ,że nie mogę się doczekać kolejnego naszego spotkania????
Czekają na Ciebie tutaj trzy osoby...wszystkie stęsknione :)
Pani z kotem ma absolutną rację.
Poezja ma cudowną cechę; potrafi zbliżac ludzi, pobudza wyobraźnię, potrafi zainspirowac, pozwolic inaczej spojrzec na siebie i na innych.
Rena to potrafi.
Pozdrawiam gorąco obie Panie
Albert
Och daisy...słodziku :)))
No i jak tu się z Tobą nie zgodzić :)))
Pozdrawiam "Panią z kotem i Pana "A" pod wdzięcznym pseudonimem "daisy"
Czyli ...buziaki kochani:)))
Prześlij komentarz