Coraz rzadziej zaglądam na portal społecznościowy. Roi się tam od drastycznych obrazów i filmów, które w efekcie dławią moją wrażliwość i znieczulają na krzywdy innych. W moim rozumieniu wydają się tragiczne – wykończają mnie nerwowo i zniechęcają do rasy ludzkiej.
Szczególne wrażenie zrobiły na mnie słowa przypisane do wizerunku Wisławy Szymborskiej stanowiące, że poezja nie naprawi świata, bo źli ludzie nie czytają wierszy. Rodzi się zatem pytanie, skąd są ci ludzie, którzy piszą wiersze i w jakim celu? Jaki mechanizm sprawia, że widząc wszechobecne zło, tak nieokrzesaną naturę człowieka są w stanie, z tego śmietnika ludzkich zachowań, wydobyć i wystawić na światło to, co jeszcze jest naturalnym dobrem, miłosierdziem i pięknem?
Jak oni to robią, że przesiewając zło i nieprawość potrafią wydobyć ludzkie cechy, skryte często w nieludzkich wręcz warunkach. Wyciągają dłoń do potrzebujących, pochylają się nad utrapieniem, wysyłają dobrą energię i modlitwę. Widzą drzewo, chmury i pełzające po prochu ziemi stworzenia. Ujmują w strofy wiersza dobro zakorzenione głęboko we wnętrzu, w trzewiach, które sznurem genetycznym przeciągnęli do współczesnego życia i nie zrażeni niczym, sieją je każdą zwrotką, każdym wersem i słowem.
Często widzę wpisy typu, „chętnie przeczytam dobry kryminał”, „kto zna jakiś dobry horror?”, „szukam mocnego thrillera psychologicznego”… Tak, to jest najpopularniejsze w obecnych czasach. Przemoc, krzywda, wszelkie sposoby, jak drugiemu sprawić przykrość – niemal standard. Te cechy przenoszą się potem w emocjach do życia realnego, bo przecież nasz ulubiony bohater to wzór do naśladowania!
Czy o to tu chodzi? O wstawienie dobra w ramy i zamknięcie jego znaczenia w muzeum? Dobro nie jest przecież produktem artystycznym, ani wizjonerstwem! Dobro jest i ma być, głównym składnikiem naszego jestestwa. Z niego wypływać powinny źródła naszego postępowania. To ono powinno być mnożone, dzielone i dodawane. Myślę, że tylko taki świat ma szansę na przetrwanie…
A poezja? Dla poety, poza pasją, jest powołaniem oraz wyzwaniem. Odsłania wrażliwość autora. Tworzy obraz zakorzenionej w człowieku jego silnej, pierwotnej natury, a nade wszystko ułatwia uświadomić sobie ten fakt.
Czytajmy wiersze, choćby tylko jako oczyszczenie umysłu z naleciałości dnia.
Z pozdrowieniem, Renata Grześkowiak – poetka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz