tomik z dedykacją

słowa układam z delikatnością
jak ikebanę zdobię każdy wers
czy Bóg czyta - nie wiem
ale kiedyś podaruję Mu tomik
z mojego śmiechu
i wplecionych łez

1 listopada

światłocieniem drga
znicz na strunie wspomnień
żałość omdlała na płatkach
chryzantemy
migoczącym krajobrazem
i łuną nad wzgórzami pamięci
przywołuję ciebie

ten jeden raz w roku
czynię to nazbyt głośno

szafa

w moim magicznym zakątku
skrzypią drewniane drzwi
cicho tam jest i przytulnie
ja jestem tam
i ty
i mroku tajemne cienie
co tworzą dziwny świat
ciepły
przytulny
bezpieczny
w szczelinach szemrze wiatr
to chwila melodii słyszalnej
co w duszach naszych gra
w moim magicznym zakątku
jesteśmy
ty i ja

szelest

obudźmy noc
niech nie zasypia

garścią gwiezdnego pyłu
usypana droga
do twojego domu

teraz nie boję się
chodzić w ciemnościach
na strunach wiatru
słowik cicho kwili

obudźmy noc
niech nas prowadzi

odczuwam pełnię
poznania
zakamarków tajemnicy
nie odkrytej

a słowik
zrywa się zakłopotany
teraz tylko my
oddechem wypełniamy ciszę

wolna wola

nie miewam zakochań
a szkoda
życie być może
ciekawszym
płynęłoby potokiem

nie miewam zachwytów
no chyba
że słońc dwoje
spotykam w tłumie
mijającej obojętności

nie miewam tak wiele
choć tracę (to)
z własnego jednak
nieprzymuszonego
wyboru

gdy zasłaniasz mi oczy
nie czuję niepokoju
ciepło twoich dłoni
opływa moje zmysły

ech Życie...miłości Ty moja bolesna
kochać Ciebie nie przestanę
póki duch trzewia w ryzach trzyma
póki Natura nie upomni się o swoje

pewność stołka

wiara
nadzieja
zadana pokuta
dostatek słów
na miarę honoru

a jednak...

gdy podcięte skrzydła
wzniosłych ideałów
nic nie pozostaje
tylko proch
i piołun

smak goryczy w ustach
po rzuconych na wiatr
słowach bez pokrycia

mrzonki obietnicy
czcza gonitwa hartów
gdzie jak pchły w przeciągu
szybko pospadały
cele z piedestałów

stabilność swoją
straciła
obietnica raju

smakoszka

usadowiona okrakiem na taborecie
wyłuska z fasoli
wielorakie formy
które po dokładnym przebraniu
wylądują w kociołku uparowanych
wierszy

meandrami wijącego się makaronu
podąży w krainę kujawskich klusek
które na tysiąc i jedną
strofę, bieleją jak dłonie
babuni

kiszonkę własnymi stopami udepcze
wodząc za nos rymy
w chmurach błądzące
i ucierając kogel-mogel
obliże się z błogim uśmiechem
na myśl o poezji smaku

psychoerotyk- wiersz z dedykacją

kiedyś chciałam w raju
owocem się nasycić
jabłko dawałeś
prostaku

zwiałam bo cóż
mi pozostało
zalecenie było wyraźne
a ty nawet od glisty
nie nauczyłeś się
jak przewiercić dziurkę