Mówią, że taka poetka, to pewnie nudzi się w domu i głowę w chmurach nosi, bo przecież z prochu ziemi tych wierszy nie wyskrobie…
Są i tacy, co mówią, że takim poetom, to pewnie „się poprzewracało” i tylko jeden poeta drugiego poetę zrozumie, i tylko poeta poetę przeczyta.
Przypadki szczególne jednak zdarzają się i posadami rozumienia owych potrząsną niebywale! Bo kto by zrozumiał „starego chłopa”, który nad tomikiem się pochyla, czyta… i ciurkiem łzy mu płyną? Kto zrozumie, co on może tam, w tych skromnych linijkach wyczytać, co spomiędzy nich do niego wypływa, że tak kruszy serce twardego, doświadczonego, „starego chłopa”, wszak on niejedno w życiu doświadczył, z niejednego pieca chleb spożywał?
O bólu, co w lędźwiach i na duszy, o zachwycie poranka i ciarach na plecach – czarną nocą. O domu i stabilności jego posad, o kruchości zdrowia i rozpaczy ostatecznych/nieostatecznych pożegnań. O duszy, która lubi swoją cielesną powłokę, ale wyrywna, czasem zbyt szybko tym ciałem potrząśnie i utrapienie gotowe.
Renezja urobione ma ręce po łokcie, czasem po pachy, bo i dzieci, i zwierzęta swojej miłości domagają się, o opiekę walczą, warczą i miauczą, a ona pomaga – karmi, sprząta, śpiewa swoim nieboraczkom – a potem w klamrę wiersza spina doświadczenia minionego dnia i wplata w bukiet własnoręcznie skomponowanej vistości.
Mówią, że to nic takiego! A jednak to „nic” jest niemalże wszystkim, co człowiek nazywa szczęściem.
Już 4 lutego będzie można nabyć mój 4 tomik. Zapraszam serdecznie do sieci księgarń elektronicznych:)
Pozdrawiam z uśmiechem
Autorka - Renata Grześkowiak
