a jeszcze nie zdążyliśmy usypać
nasze dłonie złożone do dziękczynienia
biały obrus – tylko położyć na stół
którego zakup odwlekano zbyt długo
wszystko można zebrać
puzzle mak groch z kapustą
łzy w rękaw powiernika
sen wróci po czasie
bo człowiek całe życie sposobi się
śmiech i swoboda mają trudniej
tych nie da się przymusić
one z duszy wychodzą a dusza umarła
boję się pytania – co słychać
bo głuchość wewnątrz taka
że lękam się zaglądać do własnego wnętrza
nawracające myśli jak kołowrotek zawijają smutek
żal zażenowanie
niewiarygodne jak szybko można zmienić
nadzieję w pustkę
Obrazek z sieci.
2 komentarze:
Krótko zwięźle i treściwie. Wiersze są wyjątkowe, tak jak i Autorka - wrażliwa, pełna empatii, zjawiskowa, mocno 'asocjacyjna'... w podróży przez życie Człowieka z wielkiej litery pisanego! Wiersze, zapisy bardzo 'ludzkie' w czasach tak bardzo oddalonych od humanizmu, gdy stosunki międzyludzkie przestały być liryczne, a stały się jeno... wyrachowane i "ekonomiczne"...
Marek Różycki jr.
dziękuję...
Prześlij komentarz